مناجات الشاکرین

خدایا! بخشش پی در پی تو انجام دادن سپاسگزاری‌ات را از یاد من برد

و ریزش فضل و احسانت مرا از شمردن ثنا و ستایشت عاجز کرد

و پشت سر هم آمدن نیکی‌هایت مرا از ذکر ستودنی‌هایت بازداشت

و پیاپی رسیدن نعمت‌هایت مرا از نشر دادن نیکوئی‌هایت درمانده کرد

و اینجا که من هستم جای کسی است که اعتراف به وفور نعمت‌های تو

و در مقابل آنها به کوتاهی کردن خود دارد

و به اهمال‌کاری و تلف کردن عمر خویش گواهی دهد

و توای خدای با عطوفت و مهربان و نیکوکار و بزرگواری

که رو آورندگان به‌سویت را نومید نسازی

و آرزومندات را از درگاهت نرانی،

امیدواران به آستانه تو بار امید خود را بیندازند

و آرزوهای عطاخواهان به میدان وسیع کرم تو توقف کنند

پس‌ای خدا! تو آرزوهای ما را با نومیدی و یأس روبرو مگردان

و جامه ناامیدی و دل شکستگی بر ما مپوشان خدایا!

در برابر نعمت‌های بزرگت سپاسگزاری من کوچک است

و در جنب اکرام و بزرگواری تو ثنا و ستایش من خُرد و ناقابل است.

نعمت‌های تو زیورهایی از انوار ایمان بر من پوشانده

و ریزه‌کاری‌های نیکی‌ات خیمه‌هایی از عزت بر سرم زده

و احسان‌هایت گردن بندهایی به گردنم انداخته که باز نشود

و طوق‌هایی بدان آویخته که نگسلد،

نعمت‌های بسیار تو زبان مرا از شمردنش ناتوان کرده

و بخشش‌های فراوانت خِرد و فهم مرا از ادراکش کوتاه کرده، تا چه رسد به پی‌بردن به نهایت و پایانش

و با این ترتیب من چگونه می‌توانم تو را سپاسگزاری کنم

و همان سپاسگزاری من تازه احتیاج به سپاسگزاری دیگری دارد

و هرگاه بگویم ستایش مخصوص تو است برای همین جمله لازم است دوباره بگویم ستایش مخصوص تو است

خدایا چنانچه به لطف خویش ما را خوراک دادی و به پرورش خود پروریدی

پس نعمت‌های فراوانت را بر ما کامل کن

و ناگواری‌های سخت و بد را از ما دور کن

و عطا کن به ما از بهره‌های دو جهان

برتر و بهترش را، چه اکنون و چه در آینده

و ستایش تو را است برای آزمایش نیکویت و نعمت‌های فراوانت

ستایشی که برابر خوشنودی‌ات باشد

و احسان و بخشش بزرگ تو را به سوی ما جلب کند

ای بزرگ وای بزرگوار

به رحمتت‌ای مهربان‌ترین مهربانان.